سید محمد تاج زاده – لالایی گلم

علیه اصغرم ، آروم باش و یک کمی بخاب
صدای گریه هات ، داره میده مادر و عذاب
لبای خشکتو ، انقد روی هم نزن علی
بگو چیکار کنه ، واسه تشنگیه تو رباب
میگردم پی یه جرعه آب

از عطش داری بهونه میگیری
آخه از پیشم بگو کجا می ری
من از این دنیا فقط تورو دارم
شده کابوسم که تشنه می میری

عزیز دلم
لالایی گلم لالایی گلم لالایی گلم

نده رباب و دق ،چشماتو به روی من نبند
صدات که میزنم ،واکن چشمتو به روم بخند
شنیدم حرمله ،نقشه داره واسه ی سرت
می‌دونم آخرش ، میشه گردنت به مویی بند
فکر رفتنت دلم رو کَند

دندون شیری تازه درآوردی
پیش چشمم رفته رفته پژمردی
خواب می دیدم که گفتی بهم مادر
تو زبون واکردی دلم و بُردی

عزیز دلم
لالایی گلم لالایی گلم لالایی گلم

فدای غربتت بانوی غریب کربلا
برات بمیرم ای کوه استقامت و حیا
عزیز قلبتو با لبهای تشنه کشتن و
شدی تو همدم درد و غصه های عمه ها
در حق تو شد چقدر جفا

از زمونه روز خوش ندیدی تو
روی دوشت بار غم کشیدی تو
حرمله قلب تورو چه بد سوزوند
داغ شش ماهه گلت رو دیدی تو

تا میبینم آب
میگم یا رباب میگم یا رباب میگم یا رباب