سیاوش کبیر و مینیفا – قمار

ساکتم اما حرفام تلم بار شده
اون که رفت از ما بازم طلبکار شده
خوردم یه بطری فول
باز میشه چشام به زور
نمی‌دونم کجایی اصلاً
کجایی یه جای دور
عشقو من صفر تا صد رفتم
این آدما لب دهن لفظن
هی بخشیدم هی اون بد تر زد
فیلتر رو لب دست رو فندک رفت
خاص من خاصش بود
حرفتو به چپمه راستش کو
جایی هستی که هستم شانست خوب
ببین قصه‌هات شخمیه ژانرش کو
نکن تو حساب روم
پاک میشه از روت نگام زود
عاشقی کردم نداشت سود
اشرو نخورده لبام سوخت
هر شب از دوریت دلم واسه تو تب کرد
تا نرفته این روزا، تو بیا برگرد
من نمیدونم چرا دلتو شک کرد
کند از دلت منو رفتو فقط پر زد
هر شب از دوریت دلم واسه تو تب کرد
تا نرفته این روزا، تو بیا برگرد
من نمیدونم چرا دلتو شک کرد
کند از دلت منو رفتو فقط پر زد
گوشه اتاق ۱۰ متری
به خودم میگم که
شهر هرت نیست
انقده غرق میشم
تو خودم که به
خودم میام
با سوت کتری
بزار بره اگه موندنی نی
اگه خوب کردی اما خوب ندیدی
بزا بره اگه دو رنگی بلده
نقش اول توی تئاتر سرته
از سر خط بنویس قصه رو دوبار
سر چی می‌کنی حستو قمار
به جنوب رسیدم ا راه شمال
شب بیدارم من هاپوکومار
اینا تقدیر نه نه
باز افکار شب پیله کرد بد
بغضمو قورتش میدم
روش یه لیوان سگی
بعد چپ
هر شب از دوریت دلم واسه تو تب کرد
تا نرفته این روزا، تو بیا برگرد
من نمیدونم چرا دلتو شک کرد
کند از دلت منو رفتو فقط پر زد
هر شب از دوریت دلم واسه تو تب کرد
تا نرفته این روزا، تو بیا برگرد
من نمیدونم چرا دلتو شک کرد
کند از دلت منو رفتو فقط پر زد